Sound of Asia :: Przegląd tematu

Tina · Wysłany: Pon 21:45, 26 Wrz 2011 Temat postu:

No dobra, nie będe wredna i dodam przedostatnią część. Jako, że w środę jadę do Warszawy i nie wiem co bedzie z moim internetem więc jutro dodam ostatnią ;) A już w stolicy postaram się napisac coś nowego :hamster_XD:

Part 4

Kiedy rozmyślał momentalnie stanęła mu przed oczami roześmiana twarz. Tina. Jego wielka miłość, której już nie ma i nigdy nie będzie. „Dlaczego znowu to się dzieje?” pomyślał na nowo przeżywając wydarzenia sprzed 5 lat. „To jakieś cholerne deja vu.” On, Tina i Toshiya. A teraz Daga. „Jak to możliwe, że coś takiego może się wydarzyć dwukrotnie?”
Ponownie widział siebie siedzącego na dywanie i rozszlochaną Tinę błagającą go, żeby coś zrobił. Krzyczała, że przecież Toshiya nie może jej zostawić, nie teraz, nie tak. Nie wiedział co mógłby zrobić, nie miał pojęcia jak ją pocieszyć. Do tej pory po nocach śni mu się jak wchodzi do jej mieszkania. Tyle krwi, wszędzie ta przerażająca czerwień. I ona. Martwa i zimna. Patrząca na niego pustymi oczyma. Pogrzeb, krzyk, łzy. Był pewien, że nie zdoła tego przetrwać, nie da rady. Ale przeżył. A tamten nawet nie raczył przyjść i jej pożegnać.
Przez 5 lat starał się zapomnieć. Już myślał, że mu się udało. Spotkał Dagę i pokochał, mimo iż obiecał sobie, że nigdy więcej. I nagle ona mówi mu, że kocha. Nie jego, tylko znowu tego pieprzonego basistę. Próbował. Starał się ją przekonać, że Toshiya jest zły. Ale ona nie słyszała lub nie chciała słyszeć.
I teraz to. Wiedział, że tym razem musi coś zrobić. Tyle, że teraz jest gorzej. Tina mu się oddała, a Daga… Nie. Nie może jej stracić. Drugi raz już by mu się nie udało wytrwać, dlatego obiecał sobie, że jej nie zostawi. Nigdy.

Na ile gorzej było tym razem okazało się jakiś miesiąc później. Już mu się wydawało, że będzie dobrze. Daga jakoś sobie radziła. Siniaki i zadrapania zniknęły, a jej zdarzyło się nawet raz uśmiechnąć. Leciutko co prawda, ale jednak. I wtedy przyszło najgorsze.
Okazało się, że dziewczyna jest w ciąży. Wszyscy radzili jej, żeby usunęła dziecko. W końcu było wynikiem gwałtu. Ale ona nie mogła tego zrobić. Zawsze uważała, że dziecko nie jest niczemu winne. Nie potrafiłaby tak po prostu skazać go na śmierć. Wiedziała, że ten mały człowieczek będzie przypominał jej o cierpieniu jakiego doświadczyła. Jednak nic innego nie
pozostawało jak pozwolić mu żyć.

Po pewnym czasie nauczyła się nawet na swój sposób cieszyć obecnym stanem. Miała Gackta, najlepszego przyjaciela o jakim mogła tylko marzyć. Pomagał jej we wszystkim. Gdzyby nie on nie zdołałaby przetrwać.
Z biegiem czasu nauczyła się kochać to dziecko, które przecież nie prosiło się na ten świat. Myślała, że teraz może być już tylko lepiej.

Niestety myliła się.
Pewnego dnia, będąc w 4 miesiącu ciąży postanowiła wreszcie przełamać swoje opory i po raz pierwszy wyjść samej z domu. Nie powiedziała o swoich zamiarach Satoru, ponieważ wiedziała, że on nie byłby do tego przekonany. Zaraz po tym jak chłopak poszedł do studia nagraniowego, ubrała się i zeszła przed blok. Początkowo planowała jedynie przejść się naokoło osiedla, jednak szybko stwierdziła, że powinna więcej przebywać na świeżym powietrzu. Dla zdrowia dziecka.

Osoba, którą spotkała w trakcie swojej wyprawy była tą, której miała nadzieję nie spotkać już do końca swojego życia. Chodnikiem, w jej kierunku szedł nikt inny jak Toshiya, największy koszmar jej życia. Jego widok tak zmroził dziewczynę, że kompletnie nie wiedziała co ma zrobić. Stanęła w miejscu, a przez jej głowę przebiegały tysiące myśli. On natomiast z każdym krokiem był bliżej niej. Kiedy ją zobaczył niczym nie zrażony podszedł i z perfidnym uśmieszkiem po prostu się przyglądał. Miała
wrażenie, jakby rozbierał ją wzrokiem. Momentalnie powróciły wszystkie najgłębiej skrywane wspomnienia. Znowu patrzyła w te przerażające, zimne oczy. Wszystkie wydarzenia tego wieczora przesuwały się przed jej oczami niczym niekończący się film.

Pragnęła jak najszybciej się z tego wyrwać. Przestać widzieć, nie chciała już spoglądać w tą znienawidzoną twarz. Zaczęła biec. Przed siebie, gdziekolwiek. Byle jak najdalej od niego.
Nie myślała co robi, gdzie jest. Była ślepa na wszystko dookoła. Nagle gdzieś z oddali usłyszała głośny dźwięk klaksonu. Zanim jednak zdążyła zorientować się skąd on dochodzi i co się właściwie dzieje poczuła przeszywający ból w prawym boku i momentalnie straciła przytomność.

Gackt nagrywał właśnie ostateczną wersję swojej najnowszej piosenki, gdy poczuł w kieszeni wibrowanie telefonu. Ponieważ od rana towarzyszyło mu dziwne przeczucie, nie zastanawiał się zbyt długo. Przerwał nagranie i odebrał telefon.
Chwilę później był już w drodze do szpitala. Daga miała wypadek. Potrącił ją samochód.
„Jakim cudem. Przecież miała siedzieć cały czas w mieszkaniu” pomyślał biegnąc szpitalnym korytarzem. Na miejscu dowiedział się od lekarza, że z dziewczyną nie jest najlepiej. Została dość mocno uderzona i na dodatek przeleciała kilka metrów w powietrzu. Była operowana. Bał się pytać o więcej. Bał się, że może ją stracić. Że znowu zostanie sam. Odszedł kawałek, usiadł pod ścianą i po prostu się rozpłakał. Nie był w stanie dłużej tłumić w sobie emocji.

Płakał przez cały czas operacji, łzy płynęły po jego twarzy również wtedy, gdy pozwolono mu na chwilę wejść do sali pooperacyjnej. Dopiero kiedy usłyszał od pielęgniarki, że teraz już wszystko powinno być w porządku, że wygrała tę walkę, przestał.
Siedział przy niej jeszcze długo tej nocy, mimo iż wielokrotnie lekarze próbowali go stamtąd wygonić. Bał się ją zostawić. Był przekonany, że jeśli teraz wyjdzie już więcej jej nie zobaczy. Dopiero nad ranem wyszedł tylko dlatego, że zagrozili, że wyciągnął go siłą.

Daga wracała do zdrowia. Dowiedziała się, że uciekając przed Toshiyą wpadła pod samochód. Powiedzieli jej, że długo walczyli o jej życie więc domyślała się, że nie powinna nawet pytać o dziecko. Jednak wkrótce pielęgniarka przekazała jej wiadomość, której się obawiała. Nie udało się uratować ciąży. Obrażenia były zbyt rozległe. Tego dnia długo płakała. Wiedziała, że w rzeczywistości tak będzie lepiej, jednak mimo wszystko nie mogła przestać.

Satoru przyszedł dopiero tego dnia, którego wypisywali ją do domu. Nie pytała dlaczego go nie było. Wolała cieszyć się, że teraz jest. Kiedy wszedł jedyne co zrobiła to przytuliła się do niego. Ale on nie pocałował jej w policzek lub czoło jak zawsze. Miała wręcz wrażenie, że próbował ją od siebie odsunąć. Bała się, nie wiedziała co jest grane. Gdy próbowała zagadać i zapytać się o co chodzi zbywał ją mówiąc, że tylko jej się zdaje.

Wszystko wyjaśniło się kilka dni później, gdy odwiedził ją You. Nie spodziewała się go, martwiło ją natomiast to, że nie Gackt nie przyszedł z nim. Kiedy chłopak kazał jej usiąść i posłuchać przestraszyła się nie na żarty.
Bardziej przerażające było to, co usłyszała chwilę później. You powiedział jej, że Satoru siedzi w areszcie. Tego ranka, którego wyszedł ze szpitala dowiedział się, że przyczyną wypadku był nikt inny jak Toshiya. Postanowił raz na zawsze rozprawić się z nim.

Megan · Wysłany: Pon 21:22, 26 Wrz 2011 Temat postu:

Tina · Wysłany: Pon 20:44, 26 Wrz 2011 Temat postu:

Yuri · Wysłany: Pon 20:24, 26 Wrz 2011 Temat postu:

Megan · Wysłany: Pon 20:17, 26 Wrz 2011 Temat postu:

Tina · Wysłany: Pon 19:59, 26 Wrz 2011 Temat postu:

Megan · Wysłany: Pon 19:38, 26 Wrz 2011 Temat postu:

Mój świat właśnie się zawalił - w jakimś chorym, niewytłumaczalnym sensie, polubiłam Toshiyę. A tu... a tu... Szczerze powiedziawszy na gwałciciela bardziej się Gackt nadaje, a z Dira chociażby Kyo (i co z tego, że jest mały xD), ale... jestem zaszokowana jego bezwzględnością. Co za... fiut.

Tina · Wysłany: Pon 18:55, 26 Wrz 2011 Temat postu:

Meg, skoro obiecałam to wklejam :hamster_evillaugh:

Part 3 na razie. Reszta później :hamster_XD:

Part 3

Dlatego też kiedy po pracy jak zwykle spotkała się z Toshiyą nie była zbyt entuzjastycznie nastawiona do świata. Nie miała ochoty na spacer, szczerze to marzyła tylko o tym, żeby pójść do domu i położyć się do łóżka. Jednak mężczyzna miał inne plany. Kiedy tylko znaleźli się w mieszkaniu Dagi przywarł ustami do jej warg. Tym razem pocałunek nie był delikatny. Był głęboki, zaborczy. Dziewczyna momentalnie zrozumiała, do czego ukochany zmierza. Nie chciała tego, wiec zdecydowanie wyrwała się z jego objęć. Ale Toshiya nie miał zamiaru dawać za wygraną. Już wcześniej powiedział sobie, że dziś musi dopiąć swego. Dlatego też nie zważając na protesty dziewczyny ponownie ją pocałował przyciskając do ściany. Gdy Daga zaczęła się wyrywać złapał ją mocno za nadgarstki uniemożliwiając tym samym możliwość ucieczki. Kiedy na chwilę przerwał brutalny pocałunek i spojrzał na nią, dziewczyna wreszcie zobaczyła prawdziwą twarz mężczyzny, którego wydawało jej się, że kochała.

Tak, teraz już wiedziała, że jej się tylko wydawało. Bo nie można kochać kogoś o tak zimnych i bezwzględnych oczach. Już sam ten wzrok wywołał w niej przerażenie, lecz kiedy zauważyła, że została praktycznie całkowicie unieruchomiona wpadła w panikę. Nie była w stanie nic zrobić. Nie mogła się bronić. A jego nie było w stanie już nic powstrzymać. Ani krzyki Dagi, które w sumie dość szybko uciszył brutalnym ciosem w twarz, ani łzy nieprzerwanie płynące z jej oczu nie zahamowały go przed tym do czego cały czas zmierzał.
Jednym ruchem pociągnął dziewczynę na podłogę jednocześnie zdzierając z niej część ubrań. Do tej pory Daga starała się walczyć, jednak wszystkie jej wysiłki szły na marne. Uderzenia spadały na nią ze wszystkich stron. Już nie miała siły krzyczeć ani płakać. Po prostu leżała, a on zachłannie dążył do swojego celu. Daga chciała, żeby to wszystko się skończyło. Marzyła,
żeby to był zły sen z którego zaraz się obudzi.
Nagle poczuła dłoń Toshiyi dotykającą najwrażliwszego punktu jej ciała. Nie zauważyła nawet kiedy pozbył się jej bielizny. Przerażona podjęła ostatnią próbę wyrwania się spod ciała leżącego na niej mężczyzny. Przywarła ustami do jego ramienia i ugryzła. Najmocniej jak umiała. Jak się okazało było to wystarczające, żeby choć na chwilę odwrócić uwagę napastnika, który aż syknął z bólu. Najszybciej jak była w stanie przekręciła się na brzuch i wyczołgała się spod niego próbując uciec. Jednak Toshiya zdążył już dojść do siebie i łapiąc ją za włosy ponownie przewrócił na plecy. Kolejne ciosy posypały się na bezbronne, nagie ciało leżącej dziewczyny, ostatecznie pozbawiając ją resztek nadziei na zachowanie cnoty.
Całkowicie zrezygnowana ponownie poczuła rękę mężczyzny dotykającą jej łona i zachłanne palce wdzierające się do wnętrza. Ból jakiego wtedy doświadczyła sparaliżował ją. Zaczęła błagać, żeby ją zabił. Byle tylko przestała czuć. Nagle zobaczyła, że Toshiya ściąga resztę swojego ubrania, a chwilę później na udzie poczuła coś gorącego i twardego. Podejrzewała co
za chwilę nastąpi, jednak starała się o tym nie myśleć. Marzyła o śmierci.
W momencie w którym mężczyzna ostatecznie wdarł się w jej ciało poczuła jakby ktoś próbował rozerwać ją od środka. Przejmujący, przeogromny ból wyrwał z jej gardła coś, co zapewne powinno być krzykiem. Jednak Daga była tak wykończona, że krzyk ten okazał się jedynie ledwie słyszalnym szeptem. Jej cierpienie, przynajmniej w tamtym momencie nie trwało długo, gdyż po krótkiej chwili straciła przytomność.

Toshiya kiedy skończył ubrał się szybko i prawie wybiegł z mieszkania nie sprawdzając nawet czy dziewczyna żyje. Nie obchodziło go to. Było mu wszystko jedno co się z nią stanie. On już dostał to czego od niej pragnął. Z szerokim uśmiechem wyszedł na dwór kierując się w stronę swojego bloku. Nareszcie osiągnął swój cel.

Zimno… Jedyne co poczuła kiedy się ocknęła to zimno. I ból… Ogromny i nieskończony. Nie była w stanie stwierdzić nawet skąd dokładnie się bierze.
I łzy… Płynęły nieprzerwanie. Płakała długo, bardzo długo. Czy kiedykolwiek da radę przestać? Nie mogła myśleć. O tym co było, co będzie. Nie chciała niczego pamiętać. Wolała zniknąć, odejść, umrzeć. Cokolwiek byle nie myśleć, nie czuć. Gdyby się dało, cofnęłaby czas i wróciła do domu. Nigdy by tu nie przyjechała. Gdyby się dało…
Nie wiedziała jak długo tak leżała. Godzinę? Dwie? A może czas już w ogóle nie płynął? Już nawet nie próbowała się ruszać. Za bardzo bolało. Wszystko. Po prostu leżała i pustym, pełnym łez wzrokiem patrzyła tępo w sufit.
Ktoś zadzwonił do drzwi. I pomimo tego, że nie otwierała najwyraźniej nie zamierzał przestać.
- Daga, wiem, że tam jesteś. Otwórz te cholerne drzwi.
Gackt… Wiedziała, że nie da za wygraną. Podjęła ostatnią próbę stanięcia na nogi. Prawie ponownie zemdlała z bólu ale stała. Ubrała leżący na fotelu szlafrok i wolnym krokiem podeszła do drzwi.
- No nareszcie. Już chciałem… Co Ci się stało?!
- Satoru, nie… - nie zdołała powiedzieć nic więcej. Z bólu i wyczerpania zemdlała upadając prosto w ramiona stojącego w progu mężczyzny…

Przerażony Gackt złapał bezwładne ciało Dagi i natychmiast wniósł je do wnętrza mieszkania. Wszedł do sypialni i położył dziewczynę na łóżku. Zszokowany przyjrzał się twarzy przyjaciółki, którą trudno było w tej chwili rozpoznać. Praktycznie całe jej ciało pokrywały ciemnofioletowe siniaki. Już odwrócił się chcąc jak najszybciej zadzwonić na pogotowie, kiedy usłyszał za sobą cichy szept.
- Satoru…
- Daga, kochanie. Co się stało?
W jej oczach natychmiast zalśniły łzy.
- Ja… nie chcę… nie mogę… on…
- Toshiya? – zapytał. W tym momencie dziewczyna wybuchnęła szlochem. Nie wiedząc co zrobić podszedł i przytulił ją. Bał się, że sprawi jej więcej bólu. Wiedział, że musi być strasznie obolała. Jednak Daga czując ciepłe ramiona przyjaciela wtuliła się w niego nie zważając na siniaki i zadrapania. Przylgnęła do niego i zaczęła płakać jeszcze mocniej.
Przypuszczał, że w tej chwili nie da rady sprawić by przestała, wiec siedział obejmując jedynie jej drżące ciało i wycierając z policzków ciągle płynące łzy.
- Satoru, przepraszam – powiedziała po kilkunastu minutach.
- Za co słońce Ty mnie przepraszasz?
- Nie powinnam była tak po prostu odchodzić. Ani podnosić głosu. A przede wszystkim powinnam Cię była posłuchać – dodała, a jej oczy ponownie zaszły łzami – Przepraszam.
- Przestań, nie masz za co. Powiedz mi, czy on? – zapytał z niepokojem Gackt.
- Tak, i proszę. Nie pytaj o nic więcej – o ile to możliwe jeszcze mocniej wtuliła się w siedzącego obok mężczyznę.
„Zabiję gnoja. Zatłukę” pomyślał próbując pocieszyć dziewczynę. Nie miał pojęcia co mógłby jej powiedzieć, wiec jedynie starał się, aby nie czuła się samotna.

Gdy tylko Daga zasnęła przykrył ją kocem a sam postanowił zadzwonić do swojego dobrego znajomego – lekarza. Ten od razu obiecał, że pojawi się aby zbadać dziewczynę, gdyż kategorycznie sprzeciwiła się odwiezieniu jej do szpitala.

Dwie godziny później czekał niecierpliwie w kuchni, aż badanie dobiegnie końca.
- I co? – zapytał gdy tylko lekarz pojawił się w drzwiach pomieszczenia – Błagam, powiedz, że ten gnój nie dopiął swego.
- Niestety. Musisz tu zostać. Być z nią cały czas. Ona jest załamana i przerażona. Satoru, pilnuj jej, bo może zrobić sobie coś złego.
- Nie musisz mi tego mówić. Widziałem ją…, rozmawiałem…, wiem – powiedział, a jego oczy zrobiły się wilgotne – Nie pozwolę jej… - nie dokończył, a po jego policzku spłynęły pojedyncze krople.
Tak, kochał ją. I miał nadzieję, że ona o tym nie wie. Nie chciał, żeby się
przestraszyła. Bał się, że ucieknie i nigdy więcej jej nie zobaczy. Dlatego do tej pory nie zdobył się na to, żeby wyznać jej prawdę. Poza tym po co? Przecież ona cały czas twierdziła, że jest zakochana w Toshiyi. A teraz nie może już nic zrobić.
„Ten gnój tym razem przesadził” powiedział pod nosem zamykając drzwi za lekarzem. Nie rozumiał jak tamten mógł posunąć się do czegoś takiego. Był przyzwyczajony, że Toshiya jest draniem. Że rozkochuje w sobie kobiety i zostawia je zaraz po pierwszej wspólnej nocy.
Ale gwałt? Gdyby nie widział Dagi na własne oczy, nie znał jej nigdy pewnie by w to nie uwierzył. Przecież on mógł mieć każdą, więc dlaczego to zrobił?
Kiedy rozmyślał momentalnie stanęła mu przed oczami roześmiana twarz. Tina.

Yuri · Wysłany: Nie 21:55, 25 Wrz 2011 Temat postu: