{P18} True Face

Tina

buuuuuuuuu
on ma byc zachwycony mna a nie wokalistka do jasnej ciasnej niespodziewanej :hamster_evillaugh:

a fik jak doskonale wiesz skarbie jest nieziemski :hamster_bigeyes:

juz cekam na ciag dalszy szczegolnie, że wczesniej widzialam tylko pierwsze 2 rozdzialy :hamster_evillaugh:

Megan

Buahahaha banda świrów :hamster_evillaugh:

Boski rozdzialik :hamster_bigeyes:

Mam nadzieje że już niedługo wstawisz kolejny :hamster_bigeyes:

edziulek

blood_baby

edziulek

Tina

edziulek

Megan

Fajny rozdzialik :hamster_bigeyes:

Nie chce mi sie cytować, za dużo roboty xDD

blood_baby

edziulek

Mam pomysł. Niech wszystkie bohaterki wezma sobie po jednym, a resztę facetów biorę JA!!! Changmin ma też zostać dla mnie!!!!!!!!

Gość

[quote="blood_baby"]

blood_baby

o Mickym już troszkę wczośniej wspominałam, a co on ma do Tinki, zaczy co on nią zrobi.... ale o tym pozniej, dużo później :hamster_evillaugh:

Macie następny, bo jakoś tak łatwo mi idzie pisanie :hamster_evillaugh:

Rozdział 6

- No to jesteśmy na miejscu. – Wesoło powiedział menager, choć w rzeczywistości był przerażony. Jakby nie było TBD pochodzi z zupełnie innego kraju, mają zupełnie inny styl życia, kulturę, przyzwyczajenia, a z tego co słyszał od Yoshiki’ego… Tak był wręcz sparaliżowany strachem. – Mam do was prośbę, bądźcie mili i jeśli to możliwe, udawajcie choć na początku normalnych…
Wszyscy roześmiali się po tych słowach, choć można było wyczuć że nie jest to naturalny śmiech, wszyscy byli zdenerwowani i podekscytowani. Jedynie Tina zdawała się być lekko znudzona. Kompletnie nie rozumiała dlaczego ją tu dziś przyciągnęli. Ok., była z nimi zawsze, pomagała przy strojach i innych tego typu rzeczach, ale po co im dziś… Nigdy do tej pory nie zabierali jej na tego typu spotkania. No cóż, skoro już tu jest to w sumie nawet chętnie przekona się czy teoria jej ukochanego jest prawdziwa, czy jednak trzeba będzie go wysłać na jakieś terapie i przekonać, że nie, nie jest jednak biseksualny…
Kiedy wchodzili po schodach ruchy wszystkich były lekko nie naturalne, a w momencie kiedy usłyszeli za sobą wołanie – Tutaj! - podskoczyli jakby zobaczyli ducha. W drzwiach stał jakiś człowiek i właśnie witał się z menagerem DBSK, jak się potem okazało był opiekunem Akanishiego i Kamenashiego. Po krótkiej rozmowie z pomieszczenia wyłonili się wspomniani członkowie KAT-TUN’a. Przywitali się pobieżnie, poinformowani że na to będzie jeszcze czas i wspólnie ruszyli dalej. ‘Ciekawy jednak ten Kamenashi’ Tina intensywnie wpatrywała się w oczy nowego kolegi. Ten spostrzegając to uśmiechną się do niej i mrugnął okiem, po czym jakby nigdy nic wrócił do rozmowy z Jin’em.
- Ty uważaj raczej, ja słyszałem, że ta mała to dziewczyna tego Xiah’a jest – konspiracyjnym tonem ostrzegł kolegę.
- Jakoś nie widzę żeby był nią zainteresowany, taka samotna, ktoś musi się nią zaopiekować. – Rzeczywiście, Sia zdawał się w ogóle nie zauważać Tiny, skakał podniecony i paplał coś nie składnie. – Tak, myślę że mogę się nią zaopiekować.
- Jak ty się nią zaopiekujesz, to dopiero będzie potrzebować opieki. – Jin podsumował kumpla i podreptał za resztą śmiejąc się wciąż. Powoli wszyscy dotarli na miejsce i stanęli przed masywnymi dwuskrzydłowymi, dźwiękoszczelnymi drzwiami, na których było pełno różnych plakatów, np.: „Zanim wejdziesz, zastanów się czy sprawa z jaką tu idziesz jest warta narażania życia” autorstwa Sakrum, albo „ Jeśli jesteś piękną kobietą – zapraszamy, jeśli nie – zastanów się czy przypadkiem nie powinieneś być gdzieś indziej, jeśli jesteś Yoshikim – idź po pizze” autorstwa Gabriela, lub „Chłopiec na rozkazy pilnie potrzebny (najlepiej młody i nieźle zbudowany)” autorstwa Edit. Takich kartek było masę, jedne groziły śmiercią lub kalectwem trwałym (Sakrum, Sabat) inny miały silny podtekst erotyczny lub wręcz perwersyjny (Edit i Gabriel), poza tym było kilka czaszek… No pięknie…
- Sądząc po tym, Sakrum jest chyba jednak facetem – z rozbawieniem wskazał na jeden z plakatów Yunho, choć można było z łatwością wyczuć nutkę zawodu w głosie. I zanim Sia zdążył zaprotestować zza lekko uchylonych drzwi dobiegł ich śmiech. Menager otworzył oba skrzydła na całą szerokość i wszystko się wyjaśniło. W środku siedzieli oni… Nie pozorna banda z siedzącym na podłodze Yoshikim na czele. Pierwsze co rzuciło się w oczy nowo przybyłych to okropny bałagan, który według TBD nich nie był już tak duży jak wcześniej, o czym nowo przybyli dowiedzieli się później. Po lewo był mały podest na którym stała perkusja oraz wzmacniacze i stojaki do gitar. Gdzieś w koncie leżał stojak na mikrofon, przy czym mikrofon przy bliższym rozeznaniu leżał sobie spokojnie na podłodze obok perkusji. Na środku pokoju stał niewielki stół przy którym siedział przystojny brunet przyglądając im się z niezbyt zainteresowaną na pierwszy rzut oka miną, w rzeczywistości był równie zestresowany jak oni. Za stołem stała kanapa na której leżał mężczyzna którego długie włosy miały lekko fioletowy odcień, a na jego kolanach siedział śliczny chłopiec (bo mężczyzną na pewno nie był) i gapił się na nich z otwartymi ustami. Przed kanapą siedział blondyn w wymyślnej fryzurze bawiąc się gitarą, kiedy weszli podniósł na nich na chwilę wzrok po czym powrócił do gry jakby nic się nie stało. Obok niego siedziała ładna, młoda, ciemnowłosa dziewczyna patrząc się na nich z perfidno – figlarnym uśmiechem na twarzy. Najbliżej nich natomiast na podłodze siedział sobie spokojnie Yoshiki, uśmiechając się do stojącej obok niego wysokiej, ładnej dziewczyny. Kiedy odwróciła się do nich mogli zobaczyć jej piękne oczy… i utonęli…
- No nareszcie jesteście – wciąż z wyszczerzem na twarzy powiedział Yoshiki. – Już myślałem że się zgubiliście. Może zacznę od przedstawienia mojej ekipy. Ten przy stole to Sabat, teoretycznie lider zespołu, na kanapie leży Ares – perkusja, na nim Wacko – bass, ten z gitarą to Gabriel, chyba nie muszę tłumaczyć jego pozycji w ekipie, powiem tylko że większego kobieciarza nie spotkacie nigdy.
- Ej, ja po prostu szukam wciąż tej jedynej, to nie moja wina że mnie wykorzystują, myślisz że to miłe jak cię tak zaciągnął do łóżka a potem ty stwierdzasz rano że to jednak nie jest to. – Gabi – mina zbitego szczeniak, reszta – nie pohamowany śmiech.
- Tak, to właśnie jest jego wersja. A tu mamy najważniejszego członka naszej załogi, wokal zespołu, Sakrum. – Wskazał na stojącą ślicznotkę.
- Mika – powiedziała z lekką obojętnością i spokojnie zajęła swoje poprzednie miejsce na wzmacniaczu.
- A jeszcze, tam na podłodze siedzi Edit, przyjaciółka i charakteryzatorka zespołu. No to myślę że już wszystko. Powiedziałbym wam żebyście usiedli, ale tym leniom nie chciało się posprzątać.
- Tu jest posprzątane, jakbyś chciał wiedzieć. – Z lekką pretensją w głosie powiedział Sabat i powrócił do zabawy kubkiem.
Uśmiech jaki gościł na twarzy Yoshiki’ego powalał wszystkich, zachowywał się tak jakby był przedszkolanką i właśnie przedstawiał nowych kolegów innym dzieciom. Z każdej strony posypały się na niego nienawistne spojrzenia TBD, natomiast reszta zaczęła się śmiać…Dzięki temu napięta do granic możliwości atmosfera rozluźniła się i reszta mogła spokojnie się rozsiąść. Jednak ponownie nastąpiła dziwa krępująca cisza, przerywana tylko cichymi podnieconymi szeptami Sia do Hero: - Mówiłem, mówiłem, kobieta…

Megan

edziulek

blood_baby