[+18] Po prostu ty

Tina

Tak w sumie to ciekawe opcje mam do wyboru w takim razie :hamster_XD:

Cyborg lub ufoludki :hamster_evil:

Pytanie tylko które lepsze :hamster_XD:

Megan

O matko przenajświętsza :hamster_XD:

Teraz to ja po prostu umarłam ze śmiechu :hamster_XD:

Wiesz, polecam cyborgi - wytrzymałe, zawsze gotowe i chętne, zadowolą nawet najbardziej wymagającą kobietę! Nie zastanawiaj się dłużej, tylko dzwoń - 0 700 ... :hamster_XD:

Tina

Ja tam bym napisała, że cyborgi są zawsze twarde, ale wyjdę na kompletną erotomankę i na dodatek offtopującą :hamster_evillaugh:

Megan

Cholera, miałam napisać "twarde" ale nie chciałam wyjść na erotomankę większą od Ciebie :hamster_XD:

i kurcze, faktycznie offtop się zrobił :hamster_evillaugh:

Yuri

Tina

Megan

Yuri

Cieszcie się i radujcie bowiem... mam dwie chyba dla was dobre wieści
1. wstawiam nowy part.... jupi
2. chyba z następnym partem opcio zostanie przeniesiony do tasiemców... jakoś się zaczęłam jednak rozkręcać choć nadal nie podoba mi się to co piszę :hamster_XD:

P.S. za wszelkie niedociągnięcia może odpowiadać moje niewyspanie... sorki

PART 5 dla spragnionych emocji

Pierwsze co zrobiła po burzliwym wejściu do biura było zaparzenie gorącej i smacznej kawy. Tego dnia potrzebowała jej dużo bardziej niż kiedykolwiek. Nie dość że wciąż ją męczył kac, próbowała dojść do siebie po namiętnym poranku z Jonem to na dodatek miała wciąż mnóstwo pracy przed sobą.
„Nienawidzę tej roboty” pomyślała włączając ekspres po czym skarciła samą siebie za te myśli. W końcu to nie jej praca jest winna temu że poprzedniej pracy się uchlała, o ona sama. Ale jakże to pięknie móc zwalić winę na coś innego.
Ponownie skarciła się w duchu, tym razem za picie z U:zo. „To już ostatni raz kiedy z nim piłam” powtarzała sobie pod nosem.
Tak tyle że tak samo obiecywała sobie w zeszłym tygodniu, dwa tygodnie temu i wcześniej też.
Nigdy jednak przecież picie nie skończyło się takim stanem jak ten dziś. No ale cóż... nie ma się dziwić że tak często wychodziła z U:zo. Picie z nim oznaczało spotkanie z Jonem do którego wzdychała od momentu poznania go, czyli już dobre cztery miesiące. Jak więc miała odmówić sobie tej przyjemności zobaczenia go. W sumie sama nieproszona pchała się do nich, twierdząc że stanowi obstawę dla U:zo który po pijaku potrzebował ochrony... przed samym sobą. Choć tak naprawdę potrzebna była mu wtedy niańka, która odpowiednio się nim zaopiekuje.

Usiadła w fotelu z uśmiechem na twarzy. Postanowiła jeszcze choć przez chwilę nacieszyć się błogim spokojem i wspomnieniami pocałunków i dotyku Jona. Jej uśmiech powoli stawał się coraz szerszy.
Wciągnęła nosem aromat kawy i upiła mały łyk gorącego napoju, lekko się wykrzywiając i wypluwając go z powrotem do filiżanki.
- Yuri robi lepszą – stwierdziła z wyrzutem patrząc na czarny parujący napój.
Nagle poderwała się z fotela odstawiając kubek na półkę.
Zaczęła gorączkowo przeszukiwać swoją torbę.
- Cholera, gdzie on jest. Telefoniku nie rób mi tego. Nie teraz.
Jej głos wypełniała cicha rozpacz. Otóż właśnie uświadomiła sobie iż straciła kontakt z całym zewnętrznym światem, a przede wszystkim z Yuri, u której miała być 6 godzin temu.
- Cholera – przeklęła pod nosem po raz kolejny – przecież ona mnie zabije.
Zrezygnowanym krokiem podeszła do biurka zawalonego dokumentami i powoli zaczęła przygotowywać kontrakt... w końcu cóż lepszego mogła robić straciwszy swój mały skarb???

Kolejne czerwone światło ukazało się przed oczami Yuri. Tego dnia korki były ogromne, a do tego jakby cała sygnalizacja świetlna sprzeciwiła się przeciwko niej.
- To znak że nie powinnam tam jechać- szepnęła cicho opierając się głowę o szybę, przyciągając jednocześnie spojrzenie taksówkarza który już od samego początku gdy wsiadła to jego pojazdu przyglądał się jej znacząco.
Dziewczyna westchnęła jedynie widząc jak mężczyzna jej się przygląda. Miała już dosyć tego całego dnia. Normalnie droga do wytwórni zajmowała jej 45 minut... dziś jednak zapowiadało się że może się dwukrotnie wydłużyć. Nie wiele myśląc wykorzystała okazję, że ponowne czerwone światło ukazało się na horyzoncie podziękowała kierowcy i wysiadła z taksówki. Jak się okazało wybrała idealny moment gdyż w radiu właśnie rozbrzmiała nowa piosenka Ryo. Yuri skrzywiła się lekko. To był zdecydowanie zły dzień. Na dodatek jej komórka znów zaczęła wibrować. Dobiegłszy do chodnika wyjęła szybko telefon z torby przekonana iż to Tina. Niestety na ekranie pojawiło się imię Ryo co aby pogorszyło jej nastrój.... o ile było to w ogóle możliwe. Nacisnęła czerwoną słuchawkę wrzucając następnie telefon do toby. Na kolejne wibracje nie zwracała już uwagi, bez względu na to kto mógł dzwonić. Postanowiła resztę drogi przejść pieszo... Zaczerpnąć trochę wiosennego zapachu kwitnących drzew.

Szła powoli nie spiesząc się nigdzie. Choć początkowo miała ochotę poprzyglądać się kwitnącym pąkom, zrezygnowała bardzo szybko z tego pomysłu spuszczając głowę w dół, starając się skupiać na sobie jak najmniej uwagi.
Niestety było to lekko mówiąc nie wykonalne. I choć ciężko powiedzieć z jakiego powodu, blond włosów, długich rękawów pomimo ponad 20 stopniowego upału czy po prostu ludzie ją rozpoznali, przyciągała spojrzenia praktycznie wszystkich przechodniów.
Co jak co... ale przez ostatnie półtorej roku zanim zrezygnowała z pracy stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych twarzy w Japonii. Była chyba najlepiej znaną nie azjatycką modelką, którą w sumie Japończycy uważali za swoją. Zapewne z racji kontraktu podpisanego jedynie z Japońską wytwórnią, i udzielania się tylko i wyłącznie w kraju Kwitnącej Wiśni.

Nie miało to jednak już znaczenia. W końcu nie była już gwiazdą. W końcu stwierdziła że to jednak nie ona lecz jej strój przyciągają uwagę gapiów... miała przynajmniej taką nadzieję. W sumie nikt do niej nie podszedł mówiąc” Ja cie znam” „ czy mogę prosić o autograf?” co przynosiło jej ogromną ulgę. Nigdy za tym nie przepadała a w obecnych okolicznościach nie wyobrażała sobie by taka sytuacja mogła mieć miejsce.
Najbardziej bała się że ktoś poprosi o wspólne zdjęcie lub uściśnięcie ręki. Może to banalne, jednak dla Yuri zdawało się być niesamowicie trudne. Bała się ludzi, bała się ich bliskości, dotyku. Nie chciała by ktokolwiek znalazł się bliżej niej. Nie teraz, jeszcze nie teraz.

Gdy po prawie godzinie ruchome drzwi wpuściły Yuri do wytwórni, wszystkie oczy skupiły się na nowo przybyłej. Poczuła jakby wkroczyła do paszczy lwa z której nie ma ucieczki. Ludzie w firmie zaczęli się jej bacznie przyglądać. Nie było wątpliwości że rozpoznali kim jest przybyła dziewczyna. W sumie gdy Yuri podniosła nieco wzrok do góry zauważyła przy schodach ogromny bilbord z jej zdjęciem. Przy czymś takim trudno nie zostać rozpoznanym.
Zrezygnowanym krokiem podeszła do recepcji zmuszając tym samym dwie młode dziewczyny do zaprzestania śmiechów i plotek.
Jedna z nich uśmiechnęła się promiennie choć jakby z lekko irytacją
- W czym mogę pomóc? - spytała patrząc w oczy Yuri
- Czy Pani Martyna N. jest u siebie w biurze?
- A jest Pani umówiona – spytała ponownie dziewczyna z nieukrywaną wyższością w głosie.
Yuri popatrzyła na nią hamując swój już i tak wezbrany gniew. Uśmiechnęła się ironicznie patrząc dziewczynie w oczy.

- Yuri? - odezwał się nagle męski dojrzały głos za plecami dziewczyny. Recepcjonistki od razu przybrały inny wyraz twarzy, a Yuri odwracając się ujrzała przed sobą promienną twarz starszego siwego już mężczyzny.
- Dzień dobry - Yuri uśmiechnęła się kłaniając się nisko.
- Czyżby nasza gwiazdeczka jednak do nas postanowiła wrócić. Brakowało nas ciebie.
- Dziękuję, ale jeszcze nie podjęła decyzji. Na razie przyszłam odwiedzić Martynę.
- A tak tak... nasza mała roztrzepana Tinka. Dziś jak burza wpadła do biura nie witając się nawet ze swoim szefem... nie dobra dziewczyna – starszy mężczyzna zaśmiał się ciepło i serdecznie wywołując uśmiech także na twarzy dziewczyny.
- No idź moje dziecko już nie zawracam ci głowy – powiedział do Yuri która ukłoniła się nisko na pożegnanie i skierowała się ku widzie. Za plecami usłyszała jeszcze słowa
- A wy moje drogie, możecie się pakować... To nie praca dla was skoro nie wiecie gdzie jest wasze miejsce.
Yuri zrobiło się trochę szkoda dziewczyn lecz nic nie mogła poradzić na to co mówił dyrektor wytwórni.
Tak, ten oto starszy człowiek był dyrektorem największej wytwórni w Japonii. Nie wiadomo czemu lecz Meg, Tina i Yuri były dla niego jak własne córki, choć żadna nie była choćby po trochu Japonką. Miał do nich jednak ogromną słabość i zawsze przymykał oczy na ich różne przewinienia.
Wciąż rozmyślając o dopiero co odbytym spotkaniu dotarła do wind. Niepewnie wcisnęła guzik przywołujący windę, pomimo wszystko nadal nie czuła się tutaj dobrze. Tak naprawdę miała jej dosyć...

Winda nareszcie zjechała na parter. Jej drzwi otworzyły się powolnym ruchem. Równie powolnie Yuri wsiadła do niej.
Piętro 8, biuro Tiny. Zdecydowanie nie miała ochoty się tam wybierać, w szczególności że mogła mieć dużo pracy tak jak to zasugerował Pan Fujiko.
Gdy drzwi już zaczęły się zamykać, w ostatniej chwili powstrzymała je od tego męska dłoń....

Teraz przynajmniej nikt mi nie zarzuci że za krótkie party wstawiam :hamster_evil:

prawda?

Tina

Megan