[+18] Po prostu ty

Yuri

Wygląda na to że BARDZO mi sie nudziło ponieważ właśnie powstał rozdzialik.
W sumie chyba o 19zaczęłam do pisać, więc nie jest źle.
I nawet mi się podoba... przynajmniej do połowy, tzn końcówka taka trochę kiepska jest ale...
mam nadzieję ze wam i tak się spodoba. Tak jak obiecałam jest ciekawie, a przynajmniej mam taką nadzieję :hamster_evillaugh:

PART 9

Szybko wyśliznęła się z biura nie zwracając na siebie niczyjej uwagi. Wystarczyło, że znalazła się na korytarzu i od razu poczuła się lepiej. Wzięła głęboki oddech i rozejrzała się dookoła siebie. Korytarz był pusty. Jedyne głosy jakie słyszała dochodziły zza drzwi znajdujących się tuż za nią. Wyglądało na to iż uniknęła bardzo długiej i intensywnej dyskusji.
Przez chwilę zastanawiała się gdzie skierować swoje kroki spodziewała się że winda nadal nie została uruchomiona, tak więc jedyną drogą ucieczki z tego miejsca pozostały schody.
Znała tę firmę jak swoją własną kieszeń lub nawet lepiej. Mijając kolejne drzwi zastanawiała się nad ciszą, która towarzyszyła jej każdemu kroku. Teraz słyszała jedynie pojedyncze stuknięcia jej obcasów uderzających o delikatną marmurową posadzkę. Powoli zaczynała się odprężać choć gdzieś głęboko ukrywał się jakiś lęk i niepokój... pomimo wszystko bała się tego typu ciszy... ciszy przed burzą.
Zawsze, gdy Ryo wracał do domu, powrotom tym towarzyszyły dwie rzeczy – cisza i zapach alkoholu... z czasem zapach alkoholu zniknął lecz na jego miejscu pojawił się pojawiły się gorączkowy strach oraz obrzydzenie... niechęć do samej siebie.
Z czasem Yuri zaczęła się nienawidzić, nie mogła na siebie patrzeć... Nie potrafiła zrozumieć samej siebie... miała dosyć tego co się działo, ale nie potrafiła powiedzieć nie. Czy aż ta się bała? Czy aż tak brakowało jej sił i wiary w siebie?
Na chwilę zatrzymała się przy ogromnym lustrze wiszącym na korytarzu. Spojrzała na swoje bezbronne niewielkie ciało. Wstrząsnął nią lekki dreszcz . Ze skupieniem wpatrywała się w swoje odbicie spoglądając w końcu na w swoje smutne i puste zarazem oczy.
Gdzie się podział ten dawny błysk – pomyślała odgarniając kosmyk włosów ze swojego czoła. Spuściła wzrok zastanawiając się czy naprawdę będzie w stanie wrócić do tego co było... do tego co jej sprawiało radość i wywoływało uśmiech na obecnie zmęczonej upokorzeniem twarzy.

Gackt i U:zo zawzięcie dyskutowali z Jonem wciąż mu wytykając jego spóźnienie. Biedny chłopak owszem spodziewał się ataku ze strony lidera, ale nie przypuszczał że także Takeshi wystąpi przeciwko niemu. Na dodatek nikt nie staną w jego obronie, ani Tora który jak głupi przyglądał się całej sytuacji totalnie zdezorientowany tym co się działo, ani nawet Tina która wciąż starała się dojść do siebie po szoku jaki wywołał w niej odzyskany telefon.
W końcu zorientowawszy się że jej mężczyzna atakowany jest z dwóch frontów jak dzielna lwica stanęła w obronie tego co należy do niej.
Podeszła do chłopaków i ostentacyjnie wtuliła się w ramię Jona zaskakując wszystkich. Tora już totalnie nie wiedział co się dzieje. Próbując szukać wsparcia u Yuri spojrzał na miejsce gdzie dziewczyna niedawno siedziała lecz nie zauważył jej tam. Rozejrzał się po pomieszczeniu i nie widząc nigdzie dziewczyny postanowił opuścić pokój w poszukiwaniu jej.
Tymczasem Tina zwróciła się w stronę chłopaków.
- Ja was naprawdę nie rozumiem. Nie znęcajcie się nad nim. Jak już wcześniej mówiłam i tak próby nie zrobicie bo nie ma You.
I nie mówiąc nic więcej ani nie czekając na reakcje innych pokazała język Gacktowi i U:zo po czym z uśmiechem pocałowała Jona w usta
- To moje biuro i nie pozwolę wam tu krzyczeć na mojego faceta – dodała z uśmiechem – więc dopijcie spokojnie kawkę, a jak You dotrze na miejsce przeprowadzicie tą swoją cholerną próbę
Jej głos był na tyle stanowczy a argumenty przekonujące że Gackt dał za wygraną i z postanowieniem dopicia swojej kawy zauważył brak dwóch osób
- A gdzie Tora i Yuri – zapytał patrząc na Tinę
- A skąd mam wiedzieć.
- Może ich poszukam? - zaproponował U:zo
- O nie mój drogi, nikt stąd nie ma prawa wyjścia. Na sofę powrót i czekać. Będą chcieli wrócą, a jak nie to nie... może dogadują sprawę kontraktu...Właśnie kontrakt – krzyknęła Tina rzucając się ku biurku przypominając sobie że musi jeszcze dokończyć wypełnianie dokumentów uzupełniając brakujące informacje m.in. wpisując imię Yuri jako głównej modelki wykorzystanej ku promocji kolaboracji jej zespołu z Alice Nine.
„Oby tylko mnie nie zabiła za to” pomyślała w duchu i upewniwszy się ze nikt nie podążył za Torą i Yuri zajęła się dokumentacją

- Jak zawsze piękna - Mocny męski głos należący do mężczyzny opierającego się o ścianę tuż za Yuri wyrwał dziewczynę z zamyślenia. Dobrze wiedziała do kogo należy, nie musiała nawet na niego patrzeć... nie chciała. Jedyne czego pragnęła w tym momencie to znaleźć się jak najdalej od tego miejsca. Jej serce zaczęło szybciej bić, oddech przyspieszył, zrobiło jej się słabo a oczy napłynęły łzami. Nie mogła się ruszyć. Strach sparaliżował jej ciało... a jednak, jednak udało jej się zebrać ostatek sił by spróbować uciec. Jak najdalej stąd. Jak najdalej od niego. Poderwała się do ucieczki jednak on był szybszy. Podbiegł do niej i przyparł mocno do ściany.
- Myślałaś, że tak łatwo znikniesz z mojego życia – spytał unosząc jej podbródek ku górze tak by spojrzała mu w oczy. Wyrwała mu się nie mogąc na niego spojrzeć, jej ciało drżało. Gdy jego dłoń uderzyła z hukiem w ścianę tuż obok jej twarzy spojrzała na niego przerażonym i uległym wzrokiem.
- Tak lepiej – szepnął gładząc jej policzek. Dziewczynie zrobiło się słabo, łzy wypełniły jej oczy lecz starała się je powstrzymać. Wiedziała że nimi aby jeszcze bardziej rozzłości Ryo.
W tym samym momencie gdzieś na końcu korytarza, być może nawet na innym piętrze rozległo się ciche uderzenie drzwi. Ryo odsunął się na moment od Yuri, która niewiele myśląc wyrwała mu się szybko uciekając w kierunku wyjścia ewakuacyjnego.
Wiedziała że nie ma szans żeby mu uciec, wiedziała że jedynie go jeszcze bardziej zezłości lecz nie mogła po raz kolejny poddać mu się, po raz kolejny stać się jego zabawką, pozwolić mu by robił to co mu się podoba.
Czując silą dłoń łapiącą jej rękę i szarpnięcie w stronę drzwi przy schodach ewakuacyjnych wiedziała że już nie da rady uciec.
- Co ty sobie wyobrażasz? – krzyczał Ryo przypierając Yuri do ściany. Jej serce biło coraz mocniej prawie wyskakując z jej piersi.
- Nie możesz mnie opuścić – usłyszała przy swoim uchu, gdy mężczyzna wplótł swoje dłonie w jej długie blond włosy. Oparł swoje czoło o jej i odchylił jej głowę by pocałować ją w usta. Gdy Yuri odwróciła twarz w bok unikając jego ust uścisk dłoni we włosach dziewczyny stał się mocniejszy sprawiając jej ból. Jęknęła cicho a po chwili poczuła pieczenie na swoim lewym policzku. Zdecydowanie gdyby nie dłoń Ryo wpleciona w jej kosmyki i to że była oparta o ścianę upadłaby na podłogę. Uderzenie było mocne... Yuri zastanawiała się czy nie najmocniejsze ze wszystkich do tej pory. Tym razem łzy spłynęły bezwiednie z jej oczu na zimną posadzkę.
Ryo ponownie chwycił jej twarz w dłonie zmuszając by na niego popatrzyła. Jej spojrzenie było pełne bólu... i przerażenia, jego... złości oraz pragnienia. Chciał ją mieć już zaraz, już na zawsze. Pocałował ją brutalnie, a gdy dziewczyna zaczęła się opierać próbując go odepchnąć znów ją uderzył... Jeszcze mocniej, z jeszcze większą siłą. Tym razem Yuri upadła zderzając się z zimnem podłoża na którym obecnie leżało jej zmęczone i sponiewierane ciało. Niestety nie był to koniec jej cierpienia. Próbując podeprzeć się rękoma poczuła siarczysty ból w okolicach brzucha. Cierpiała. Jej dłoń dotknęła coraz bardziej rozdzierającego jej wnętrze miejsca które przed chwilą zmierzyło się z kopnięciem mężczyzny. Nie była w stanie się podnieść. Z jej piersi wydobył się cichy szloch.
- Cholera ! - krzyknął Ryo łapiąc się za głowę i kucając zaraz obok ciała Yuri – Nie płacz – powiedział patrząc na jej zapłakaną twarz – przecież wiesz, że musiałem to zrobić – dodał nachylając się ku jej ustom – tak bardzo cię kocham.
Jego głos stawał się coraz bardziej delikatny lecz szloch i strach nie były w stanie opuścić Yuri. Czując jego oddech przy swoich ustach odwróciła twarz ku podłodze płacząc coraz mocniej. Nie dbała o to co się teraz stanie, chciała umrzeć... chciała by ją zabił, zakańczając jej cierpienie.

Była przygotowana na kolejny cios który jednak nie nastąpił. Gdzieś w oddali usłyszała kogoś wołającego jej imię, a może jej się to tylko wydawało. Podparła się dłońmi by podnieść się choć trochę. W tym momencie usłyszała dwa odgłosy – dźwięk otwieranych drzwi oraz szybko oddalające się kroki.
- Yuri! – ponownie usłyszała swoje imię. Głos je wypowiadający wydawał się tak ciepły, czuły. Była jednak zbyt słaba i zdenerwowana by rozpoznać do kogo on należy. Po chwili poczuła delikatne dłonie pomagające jej oprzeć się o czyjeś ciepłe i silne ramię. Zamknęła oczy szlochając cicho i wdychając słodki zapach męskich perfum. Chciała zapomnieć o tym co się właśnie stało. Wtuliła się mocniej w ramię mężczyzny obejmując delikatnie jego szyję. Nie miało znaczenia kto ją właśnie przytula. Nie przejmowała się że mógł to być ktoś inny niż U:zo. Przymknęła jeszcze mocniej oczy, jej oddech i serce powoli się uspokajały. Szloch ustał lecz jej ciało wciąż drżało. Czuła czułe dłonie gładzące jej włosy. I choć mężczyzna nie mówił nic miała wrażenie że przy nim jest bezpieczna. Nie bała się, już nie.

- Może zaboleć – powiedział cicho, po czym Yuri poczuła jak podnosi ją lekko do góry. Wygięła lekko wargi w bólu.
- Przepraszam – szepnął ponownie, a dziewczyna wtuliła się w niego mocniej łaknąc bliskości drugiego człowieka. Pokręciła przecząco głową. Tym razem rozpoznała do kogo należał głos. Tak to na pewno był Tora – mężczyzna którego dopiero co poznała, i który tak naprawdę zarazem ją irytował jak i intrygował. Nadal miała zamknięte oczy. Wahała się czy powinna je otworzyć spoglądając w oczy swojego wybawcy.
Czuła jak z każdą chwilą schodzą coraz niżej po schodach. Zastanawiała się dokąd ją to zaprowadzi, dokąd się kierowali. Gdy po dłuższym czasie poczuła chłód na swoim ciele drgnęła mocniej ujmując szyję mężczyznę, który spojrzał na nią spojrzeniem przepełnionym uczuciem oraz smutkiem.
- Zawiozę cię do domu – powiedział, a po chwili zatrzymał się w miejscu. Ponownie spojrzał na jej delikatną lecz zmęczoną z widocznymi śladami po płaczu twarz.
- Możesz stać, czy za bardzo boli? – spytał powoli i czule. Yuri powoli otworzyła oczy unosząc lekko i niepewnie do góry twarz. Jej oczy spotkały się z czekoladowym odcieniem tęczówek.
- Tylko trochę – szepnęła i już dużo spokojniejsza rozglądając się dookoła zdała sobie sprawę, iż znajdują się w podziemnym parkingu firmy.

Tora postawił ją delikatnie na ziemi wciąż podtrzymując ją lekko w pasie. Z kieszeni wyciągnął kluczyki do samochodu. Tuż obok nich rozległo się ciche kliknięcie uwalniające zamki stojącego przed nimi czerwonego porsche.

Gdy pomagał jej wsiadać do samochodu serce Yuri znów zaczęło bić mocniej. Pomimo że przed chwilą niósł ją na rękach i czuła bliskość jego ciała dopiero teraz, gdy nachylał się nad nią by zapiąć jej pas poczuła się nieswojo. Jej policzki spłonęły delikatnym rumieńcem co zaskoczyło samą dziewczynę.
- Gotowe – powiedział uśmiechając się do niej słodko. Niepewnie odwzajemniła jego uśmiech.
- Tak jak mówiłem odwiozę cię do domu...ale... musisz mi podać adres
- Ah...- Yuri spojrzała na niego smutnym wzrokiem – a możemy pojechać gdzieś indziej? – zaczęła powoli – boję się.... boję się że on może do mnie przyjść – powiedziała w końcu spoglądając na twarz chłopaka
- Wiesz... mogę cię zawieść do mnie... ale...
- mm.... dobrze. Choć na chwilę dopóki Tina nie będzie wolna
Tora ponownie się uśmiechną i lekko kiwną głową po czym zamknął drzwi od strony Yuri.

W samochodzie sięgnął na tylne siedzenie z którego podniósł niewielką torbę. Wyciągnął z niej mokre chusteczki.
- Mogą się przydać – powiedział podając je dziewczynie, która z wdzięcznością uśmiechnęła się wyciągając ku niemu dłoń.
Zaczęła przemywać twarz usuwając z niej ślady łez. Przez moment zastanawiała się czy kiedykolwiek wyglądała gorzej. Szybko jednak wymazała z umysłu tę myśl wracając do wielu momentów kiedy płakała w łazience patrząc na wile swoich świeżych siniaków na ciele. Jej twarz na chwilę posmutniała lecz patrząc ukradkiem na Torę wyszukującego numer telefonu w komórce znów się uśmiechnęła zastanawiając się co u licha się z nią dzieje. Gdy znów spojrzała w lustro przez chwilę zaczęła się zastanawiać czy po tym co zobaczył mężczyzna czy byłby w stanie się nią zainteresować. „Matko o czym ja myślę” skarciła samą siebie chowając twarz w swoje dłonie
- Wszystko ok? – zapytał Tora spoglądając na dziewczynę gdy nagle odezwał się żeński głos w słuchawce
- A Tina... tak, tak jest ze mną....... tak.... a możesz nie krzyczeć.... zabiorę ją do... Tina ciszej. Później ci wyjaśnię
Yuri wydawało się że Tina próbuje jeszcze coś powiedzieć lecz Tora szybko się rozłączył odsuwając telefon od swojego ucha
- Matko jaka ona głośna – zażartował puszczając oczko Yuri wywołując u niej tym samym rumieniec. Aby chłopak tego nie zauważył odwróciła twarz ku szybie. Oparła gorącą twarz próbując schłodzić policzek o zimną szybę. Zamknęła oczy wsłuchując się w dźwięk włączanego silnika. Zmęczona poprzednimi wydarzeniami nie zauważyła nawet kiedy zmorzył ją sen i zasnęła w samochodzie głębokim snem.

I jak się podobało?
Ciekawe kiedy dam radę napisać kolejną część ale ... nie nastawiajcie się że szybko to nastąpi np jutro.... :hamster_XD: