{P13} Gazette comedy.

Tina

Coraz bardziej mi sie podoba :) Masz świetny styl pisania :hamster_evillaugh:

zaczyna sie robic naprawde interesujaco :hamster_bigeyes:

Sky · Gość

Drugi rozdział awwwwwwwww!!!!!
Moja ciekawośc jeszcze bardziej się powiększyła!!!Hihihi....
Aoi romantykiem ahh....moja pokrewna dusza :hamster_bigeyes:

ale i tak wolę Reitę, który jest słodki.
Rozdział bardzo mi się spodobał, jestem ciekawa co się stało z Kai?Girl go rzuciła?!
I tak jak myJunsu napisała masz świetny styl pisania, że super się czyta :hamster_bigeyes:

Czekam na kolejny rozdział!!!

blood_baby

genialne.... chyba powoli wracam do okresu kiedy prawie non stop czytalam ficki :hamster_evillaugh:

czekam z niecierpliwoscia na ciag dalszy...

Gość

Rozdział III
Kilka dni później, kiedy upały zelżały na tyle, że na ulice wyległy tłumy Japończyków, do domu piątki przyjaciół ktoś zapukał. Stuk, stuk, przerwa, stuk, przerwa, stuk.
- Menadżer przyszedł! Niech ktoś otworzy! – wrzasnął Ruki ze swojego pokoju na parterze.
Mówiąc to, usłyszał nad sobą dudnienie, kiedy ze schodów zbiegała dwójka chłopaków. Zapiął do końca koszulę, poprawił pasek w spodniach i wyszedł z pokoju, zastanawiając się, po co przyszedł do nich menadżer. Według rozkładu zajęć mieli jeszcze tydzień urlopu przed rozpoczęciem trasy po Japonii.
- Witam pana menadżera – przywitał grubego jegomościa Kai, jak co rano trzymając w ręce nóż, usmarowany masłem i bliżej niezidentyfikowaną mazią.
Menadżer, grubszy mężczyzna w czarnym garniturze, poprawił kolorowy krawat i bez zaproszenia wszedł do salonu. Rozejrzał się, dłużej zatrzymując wzrok na stercie pudełek po pizzach, pozostałych po comiesięcznej nocy z horrorami zespołu.
- Słuchajcie – zaczął, siadając na kanapie z głośnym sapnięciem. Syknął z bólu, a z pod uda wyciągnął walający się od kilku dni po domu wiatraczek. Spojrzał ze złością na Reitę, który gwizdnął i ostentacyjnie odwrócił wzrok.
Menadżer westchnął, ubolewając nad bałaganiarstwem podopiecznych i podzielił się z nimi tym, co od niedawna wiedział.
- Słuchajcie mnie teraz uważnie. Bałagan możecie zostawić, sprzątaczki za was posprzątają. Macie się spakować i jutro jedziemy. Więc się sprężajcie.
- Gdzie jedziemy? – spytał Kai, ze smakiem oblizując nóż. Uruha spojrzał na niego z niesmakiem. Ograniczył się do zrobienia miny pełnej obrzydzenia. Reita parsknął śmiechem, ale zaraz przestał, widząc karcący wzrok Kaia.
- W trasę, a gdzie indziej?
- Nie mamy nic do powiedzenia? Mamy jeszcze tydzień urlopu przed trasą po Japonii. Jeszcze dostatecznie nie odpoczęliśmy po poprzednich koncertach. Trzydzieści koncertów w trzy tygodnie! – oburzył się Ruki, gwałtownie wstając z fotela.
- Ruki, wiem, że jesteście zmęczeni, ale terminy gonią. Przykro mi, naprawdę. Dobrze wiecie, że martwię się o wasze zdrowie, ale… Siła wyższa i tyle. Zwiedzicie kawałek świata, moi drodzy. Pierwszy koncert macie w Polsce. Jedziecie do Europy! – wykrzyknął entuzjastycznie, spodziewając się podobnego okrzyku po członkach zespołu. Niestety się przeliczył. Ruki klapnął na kanapę ze zrezygnowaną miną, Kai, oblizujący nóż, zamarł w pół ruchu, Uruha przewrócił oczami, Reita sapnął i oparł się o ramię Uruhy, a Aoi zrobił przerażoną minę.
- P-p-p-polska? – szepnął.
- Tak, a co?
- Nie, nic… - odpowiedział, ale widać było, że coś jest nie tak. Cały zbladł i wyglądał, jakby miał zaraz zemdleć.
- Hej, Aoi, co jest? – zaniepokoił się Uruha.
Aoi spojrzał na kolegę niewidzącym wzrokiem. Bez słowa odwrócił się od wszystkich i poszedł na górę, do swojego pokoju. Usłyszeli głośny trzask i tupanie na piętrze.
Spojrzeli po sobie i jak na komendę wszyscy wzruszyli ramionami. Teraz każdy martwił się o Aoiego. Był jedynym członkiem zespołu, którego trudno było wyprowadzić z równowagi – nie działały nawet pozbawione sensu żarty Reity i Uruhy. „Co się z nim dzieje?” myślał każdy, wspominając dziwne zachowanie gitarzysty. Stał się bardziej skryty, na jego twarzy cały czas błąkał się uśmiech i nie chciał z nikim rozmawiać. Tylko siedział w swoim pokoju i rzadko kiedy schodził na dół.
- No, chłopaki, muszę już lecieć – przerwał ciszę menadżer. Wstał, podpierając się rękami. – Pamiętajcie, żeby się spakować. Przyjadę po was jutro z samego rana. O ósmej bądźcie gotowi, dobrze?
- Tak jest… - mruknął Ruki, idąc za mężczyzną.
Menadżer schylił się, żeby założyć buty, a kiedy wstał cały był czerwony na twarzy.
- Uh, strasznie tu u was duszno… Wywietrzcie na noc. Aha, i żebym nie zapomniał… Zajmijcie się Aoim. Coś się z chłopakiem dzieje. Nie może nam wywinąć żadnego numeru tuż przed koncertem. To by już była katastrofa. Wystarczy, że kilka lat temu Uruha złamał rękę na kilka dni przed występem. No, to trzymajcie się! – krzyknął w głąb mieszkania i wyszedł, trzaskając drzwiami, jak to miał w zwyczaju.
~*~
- No a co ja mogę zrobić? To jego sprawa, nie powinniśmy się wtrącać… - szeptał Uruha, pochylając się nad stołem, wokół którego zebrał się z kolegami z zespołu, prócz Aoiego, który nadal siedział na piętrze.
- Ty możesz dużo. Jesteś jego najbliższym przyjacielem – odszeptał Ruki, starając się nie syczeć z wściekłości. Zdał sobie sprawę, że dopadł go humor, jaki ma ich menadżer przed koncertem, gdy coś nie idzie po jego myśli.
- Facet, on nikogo do siebie nie wpuszcza! – zdenerwował się Uruha, sypiąc z oczu iskry.
- To tam idź i stój pod drzwiami, dopóki ci nie otworzy! Czy tak trudno jest to zrobić?!
Kai, czując, że nadchodzi jeden z wybuchów złości Uruhy, postanowił przerwać tą bezsensowną wymianę zdań.
- Matsumoto, Takeshima, spokój!
Od razu podziałało. Za każdym razem, gdy używali swoich prawdziwych imion, sprawa była poważna. Zupełnie jak ta, którą teraz roztrząsali przy stole.
- Musisz używać tych imion? – mruknął Uruha, spoglądając gdzieś w bok.
- Tak, muszę, bo nie mogę już was słuchać! Kłócicie się jak dzieci w przedszkolu. Tylko was nagrać i wam to puścić. Nie możecie dojść do żadnego porozumienia? Bez przerwy skaczecie sobie do gardeł! To jest już chore! Nie zdajecie sobie z tego sprawy, czy może jesteście zbyt zajęci wymyślaniem coraz to nowszych wyzwisk? – mówił głośno, nie zważając na to, że Aoi może ich usłyszeć. Marszcząc czoło, patrzył to na Rukiego to na Uruhę, modląc się w duchu, żeby doszło pomiędzy nimi do komitywy.
- Kai ma rację – odezwał się Reita, drapiąc się pod chustką. – Wasze kłótnie są już śmieszne. Uruha-śmierdziucha? Ruki-piszczoki w gardle? Co to w ogóle jest? Przedszkole to jest! Moi pięcioletni kuzyni zachowują się lepiej od was. Naprawdę moglibyście przestać wymyślać preteksty do kłótni, a zacząć normalnie rozmawiać. Jak tak dalej pójdzie to nas wpuści. A jak wpuści to będzie już na linie wisiał. Widzieliście jego twarz, jak się dowiedział, że jedziemy do Polski? Jakby ducha zobaczył! Takie zachowanie jest do niego niepodobne.
W milczeniu analizowali wszelkie rozwiązania ich problemu. Jedynie Uruha i Ruki o tym nie myśleli. W ciszy mierzyli się wzrokiem, żeby tylko przedłużyć moment, w którym któryś z nich będzie musiał jako pierwszy wyciągnąć rękę na zgodę.
Cisza trwała dziesięć minut, z zegarkiem w ręku. Stan ten przerwał tupot kroków na schodach. Wszyscy , jak jeden mąż, gwałtownie drgnęli. Uruha oderwał wzrok od Rukiego, Kai rzucił się do garnków, starając się wyglądać autentycznie z trzepaczką złapaną w biegu, a Reita i Ruki rozwalili się na swoich krzesłach, wyglądając całkiem przekonująco.
Siedzieli i stali jak na szpilkach, do momentu, gdy w drzwiach pojawiła się blada twarz Aoiego. Rzutem oka otaksował całe pomieszczenie.
- Co jest z wami? – spytał słabym głosem.
- A nie… Nic… Wiesz, właśnie tak sobie rozmawialiśmy, ha ha – odpowiedział Reita, starając się wypaść jak najbardziej naturalnie, co skończyło się nerwowym chichotem między słowami.
Aoi spojrzał na niego podejrzliwie. Reita skulił się pod tym spojrzeniem i szybko uciekł wzrokiem.
- Hej, Aoi, chcesz może coś zjeść? – spytał głośno Kai, chcąc rozładować napięcie, które czuło się w powietrzu.
- Jasne, a co masz?
Podszedł do Kaia, zaglądając mu przez ramię.
- Erm… Właśnie chciałem zrobić szatkowanego pora! – krzyknął, łapiąc pora, który leżał na blacie już od kilku dni i oklapł w ręce Kaia. Ten spojrzał na warzywo ze złością, mrucząc pod nosem „Dzięki, stary…”.
- Szatkowany… Por? – upewnił się gitarzysta.
- No tak. Nigdy nie jadłeś? Jest pyszny! – odpowiedział kucharz, w myślach wyzywając się za swoje idiotyczne zachowanie.
- Cóż… Zawsze warto spróbować czegoś nowego… - mruknął Aoi i usiadł obok Rukiego, który kręcił kciukami młynek.
- Co tam, stary? Spakowałeś się już? – spytał Ruki z pozoru obojętnym tonem.
- Godzinę temu – odpowiedział krótko.
Ruki pokiwał głową, dalej kręcąc młynek. Korciło go, żeby spytać wprost, co się dzieje, ale za każdym razem gryzł się w język, który naprawdę zaczął go bolec.
- Aoi, słuchaj… - odezwał się znienacka Uruha.
Wywołany drgnął, oderwany od własnych myśli.
- Moglibyśmy pogadać? W cztery oczy? – zaproponował, wskazując głową na najgłębszy kąt salonu. Nie czekając na odpowiedź, wstał i poszedł do salonu, odprowadzany wściekłymi spojrzeniami Rukiego, Reity i Kaia, który wyglądał szczególnie groźnie, trzymając w ręku tasak do szatkowania pora.
Ociągając się, Aoi też tam poszedł, przysięgając sobie w duchu, że nie powie ani słowa.
Kiedy stali z dala od spojrzeń reszty zespołu, Uruha zaczął mówić.
- Aoi, wszyscy widzimy, że cos się dzieje. Ostatnio zachowujesz się bardzo dziwnie. Praktycznie w ogóle z nami nie rozmawiasz, zamknąłeś się w sobie. Jakieś problemy w rodzinie? Ktoś jest chory? Twoja mama? Mnie możesz powiedzieć. Jeśli chcesz to nikomu o tym nie powiem. Zatrzymam to dla siebie, jeśli tylko chcesz. Aoi, naprawdę, musisz powiedzieć! Od chwili, gdy dowiedziałeś się o koncercie w Polsce, wyglądasz, jakbyś był chory. jak tak dalej pójdzie to zemdlejesz nam na koncercie i co wtedy? Co z fanami, którzy na nas czekają w Europie? Aoi, Europa!
Aoi, który nie miał zamiaru powiedzieć choćby słowa, poczuł, że wzbiera się w nim wściekłość. Co im do tego, co się ze mną dzieje! To moje życie!
- Uruha, weź się w końcu zamknij! – krzyknął, cofając się o kilka kroków.
Uruha zamilkł. To otwierał to zamykał usta, ale w końcu dał sobie z tym spokój i tylko patrzył zrezygnowanym wzrokiem na przyjaciela.
- Dajcie mi wreszcie święty spokój, dobra?! To moje życie i nie wchodźcie w nie swoimi wielkimi buciorami. Po prostu dajcie mi święty spokój! – wrzasnął, biegnąc po schodach. Po raz kolejny tego dnia usłyszeli trzask drzwi i tupot stóp na piętrze.
Uruha wypuścił wstrzymywane powietrze i usiadł na najbliższym fotelu. Głośno sapnął i ciężko oparł plecy o oparcie. Zamknął zmęczone oczy, a chwilę później głośno chrapał.

Tina

blood_baby

biedna niewyspana Aga - miala isc spac a tu zobaczyla ze jest kolejna czesc i siedzi o 1 w nocy i czyta....

ktos mi kiedys zaplaci za to ze sie nie moge wyspac.... i pewnie bede to ja sama

ale cudenko jest, warto sie nie wyspac :hamster_moe:

.. tylko dlaczego tak malo... :hamster_cies2:

Sky · Gość

Aoi ma dziewczynę w Polsce?! :confused:

Hmmm robi się bardzo ciekawie...

Gość

blood_baby

aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa.....................dlaczego tylko tyle...................

ja tu zejde z oczekiwania...........................

Tina

hehe ciekawe co Kai mial w tej walizce :hamster_evillaugh:

fik oczywiscie jak juz wiesz genialny tylko jest malutki problem.......

Ja chce JESZCZE :hamster_bigeyes:

Megan

Awwwww aż tyle rozdziałów mnie omineło ale nadrobiłam i skomentuje to tak:
BOSKO BOSKO BOOOOOOSKOOOOOO :hamster_bigeyes:

Świetnie to napisałaś i ciekawi mnie co mój Kai miał w tej walizce... Buahahah pewnie pornole xDDDDDD
Czekam na ciąg dalszy :hamster_bigeyes:

Oby jak najszybciej :hamster_inlove:

Sky · Gość

Coraz bardziej chce jeszcze jeszcze!!!!!!!!!!!!
Twój fick działa na mnie jak narkotyk!!! :hamster_bigeyes:

Megan

Gość

Wiatraczek to ma Reita, dziewczyny! XD.

Sky · Gość