Różne oblicza przyjaźni

Tina

No cóż, nareszcie powstało :hamster_XD:

Dziś poszło zdecydowanie łatwiej niż wczoraj więc jest trochę dłużej niż zawsze :hamster_evil:

Tylko się nie przyzwyczajajcie :hamster_XD:

Jakoś tak pisała i pisałam i nie mogłam skończyć tego rozdziału :hamster_evil:

I oczywiście tak jak poprzedni mi się nie podoba, ale może wy, jak zazwyczaj, stwierdzicie coś zgoła innego :hamster_XD:

Tak więc do dzieła:

PART 12

Gackt siedział w studiu zastanawiając się jak ukarać tę zgraję roztrzepańców, jakimi niezaprzeczalnie byli członkowie jego zespołu. Wszyscy byli już spóźnieni jakąś godzinę, a znając życie i ich wszystkich minie następna, zanim zjawią się tutaj w komplecie. Rozmyślając nad odpowiednią karą usłyszał pospiesznie kroki na korytarzu, po czym drzwi pomieszczenia otworzyły się i stanął w nich You. Chłopak widząc jedynie przyjaciela wyraźnie odetchnął z ulgą. Okazało się, że rzeczywiście poprawnie obstawiał. Był pierwszy, no licząc lidera drugi, ale tym razem należało chyba uwzględnić tylko zapominalskich. Tak więc w tych kategoriach był numerem jeden. Przybył zdecydowanie najwcześniej.

Satoru już szykował się, żeby urządzić mu awanturę, jednak opanował się po dokładniejszych oględzinach. Coś mu się nie zgadzało. You miał na sobie wczorajsze ubranie, co trzeba przyznać wywołało u niego lekki szok. Nawet w wielkim pośpiechu chłopak nie zdecydował by się na założenie tego samego stroju co dzień wcześniej. Mogła być tylko jedna przyczyna takiego zachowania. Przyjaciel nie nocował u siebie.

Początkowo przewidywał, że tamten spędził noc razem z resztą chłopaków w mieszkaniu Takumiego i U:zo, bo gdzie jak gdzie, ale tam alkoholu jest pod dostatkiem. To mogłoby znowu tłumaczyć dlaczego wszyscy zaspali. Jednak po głębszym zastanowieniu musiał porzucić tę myśl. You nigdy w życiu nie zdążyłby przyjechać stamtąd w 20 minut. Poza tym przyjechaliby wtedy całą zgrają. A skoro nie był u siebie ani u chłopaków, to gdzie? Do głowy przychodziło mu tylko jedno miejsce, zwłaszcza wnioskując z wczorajszego zachowania chłopaka. Mieszkanie Dagi, z tego co wiedział się od Tiny, znajdowało się na tyle blisko studia, że chyba tylko stamtąd zdążyłby dojechać na czas.

- You, pamiętaj, że to nie jest dziewczyna na jedną noc – powiedział nagle, co wywołało niemy szok na twarzy chłopaka stojącego przed nim.
- Ale… o czym Ty mówisz?
- O tym, że jeśli skrzywdzisz Dagę to Tina Ci tego nie daruje. A wierz mi, nie chcesz jej mieć za wroga.

Jeśli chwilę wcześniej You myślał, że się przesłyszał, tak tym razem totalnie go wcięło. Skąd G mógł wiedzieć, gdzie spędził tę noc? Przecież nie ma tego wymalowanego na twarzy.

Chłopak był zły. Nie chodziło o to, że Satoru jakimś cudem domyślił się wydarzeń minionej nocy. Nie rozumiał, dlaczego przyjaciel się tym interesuje. I on i Daga są dorosłymi ludźmi i chyba nie ma powodów, dla których ktoś inny miałby się mieszać w ich sprawy. Czuł się prawie jak na jakimś przesłuchaniu, a zdecydowanie nie chciał teraz o tym rozmawiać. Niby G nie zadawał żadnych pytań, ale sam wyraz jego twarzy mówił za siebie. W jego oczach widział, że chce wiedzieć wszystko.

- Wybacz stary, ale nie będziemy rozmawiać na ten temat.
- O co Ci chodzi? – spytał Satoru zaskoczony dziwnym zachowaniem You.
- O to, że jestem już dużym chłopcem i potrafię sam o siebie zadbać. Nie potrzebuję niańki ani tatusia – odparł tamten niezbyt przyjemnie – Jeśli czujesz tak wielki instynkt rodzicielski to może pogadaj o tym z Tiną. Myślę, że razem coś wymyślicie – dodał odwracając się na pięcie i znikając za drzwiami którymi przed chwilą wszedł.
- You, do jasnej cholery, wracaj tu. Co z nagraniem? – krzyknął za nim G
- Muszę się przewietrzyć – rzucił na odchodnym - Daj znać jak już reszta zaszczyci Cię swoją obecnością.

Pozostała część, o ile nie nazwać ich większością, zespołu dotarła praktycznie jednocześnie jakieś pół godziny później. To co zastali w środku wprawiło ich w niemałe zdumienie. Już z daleka dało się zauważyć i wyczuć napiętą atmosferę panującą pomiędzy dwójką mężczyzn siedzących w dwóch przeciwległych kątach pomieszczenia i patrzących na siebie wilkiem. Nie wiedzieli co mogło być tego powodem. Początkowo myśleli, że You nadal nie może darować żartu z telefonami, jednak szybko stwierdzili, że to nie może być to. Poszło o coś poważniejszego, ale patrząc na tamtych woleli na wszelki wypadek nie pytać o co.

Jak można się było domyślić, nagrania tego dnia nie należały do najłatwiejszych, dlatego też skończyli je zdecydowanie wcześniej niż powinni. U:zo i Jon próbowali trochę rozluźnić atmosferę i zaproponowali wspólny wypad na piwo, jednak ich propozycja spotkała się z ogromną dezaprobatą zwłaszcza ze strony You. Chłopak kategorycznie odmówił pójścia gdziekolwiek z Satoru, który również stwierdził, że ma zdecydowanie ważniejsze rzeczy do roboty. Następnego dnia umówili się dwie godziny wcześniej, żeby postarać się chociaż trochę nadrobić zaległości, po czym rozeszli do domów.

You jednak nie miał w planach powrotu do swojego mieszkania, a przynajmniej nie od razu. W wielkim pośpiechu wsiadł do swojego samochodu i z piskiem opon wyjechał z parkingu. Chwilę później znalazł się pod blokiem Dagi. Wiedział, że dziewczyna nie spodziewa się go, zwłaszcza o tej porze. Tak naprawdę nie chciał jej niepokoić, ale zwyczajnie nie miał wyboru. Rano wychodził w tak wielkim pośpiechu, że nie zauważył, iż zostawił u niej portfel.

Wchodząc po schodach zastanawiał się, co właściwie jest między nim a dziewczyną. Jego dzisiejsza złość na Satoru nie wynikała jedynie z faktu, iż przyjaciel chciał wiedzieć za dużo. W rzeczywistości chodziło o to, że You sam nie widział co miałby mu odpowiedzieć. Dlatego wolał się ewakuować zanim tamten zdążył zadać konkretne pytania. Musiał najpierw sam dowiedzieć się kilku rzeczy, a dopiero później, ewentualnie, rozmawiać na ten temat z innymi.

Z jednej strony Daga od początku niesamowicie go pociągała. I pomimo tego, że zawsze preferował Azjatki, nie potrafił przestać o niej myśleć. Fascynowała go w pewien sposób. Nie wiedział czy chodziło o jej wygląd czy zachowanie, możliwe, że o obie te rzeczy. Przychodząc do niej wczoraj wcale nie planował tego co się wydarzyło. Chciał ją lepiej poznać i dowiedzieć się co ma w sobie innego niż dziewczyny, które do tej pory spotykał. I najgorsze było to, że pomimo wspólnej nocy nadal tego nie odkrył.

Kiedy znalazł się pod drzwiami mieszkania Dagi lekko nacisnął dzwonek i czekał. Przez dłuższą chwile nic się nie działo. Gdy już miał zadzwonić po raz drugi usłyszał ciche kroki i szczęk odsuwanego zamka. Dziewczyna najwyraźniej brała prysznic, gdyż stała w uchylonych drzwiach w szlafroku, a z jej włosów ciągle kapała woda.

- You? – Daga zmieszana spojrzała na niespodziewanego gościa.
- Przepraszam, powinienem był zadzwonić, bardzo przeszkadzam? –zapytał niepewnie patrząc na dziewczynę.
- Nie, po prostu… spodziewałam się Tiny. Wejdź – rzuciła wpuszczając chłopaka do środka.
- Ja tylko na chwilkę, rano zostawiłem u Ciebie portfel. Zabiorę go i już mnie nie ma – powiedział puszczając do niej oczko, po czym udał się na poszukiwania – Mam – dodał wracając i pokazując Dadze nieduży przedmiot – Jeszcze raz przepraszam.
- Nie szkodzi. You?
- Tak?

Daga zastanawiała się, od czego zacząć i jak właściwie ma to powiedzieć. Nie chciała przeprowadzać tej rozmowy, jednak wiedziała, że nie ma innego wyjścia.

- Wczorajsza noc… czy możemy udawać, że jej nie było? – zapytała spuszczając wzrok i leciutko się rumieniąc – Ja… ja nie…
- Spokojnie – odparł chłopak podchodząc i chwytając lekko za brodę zmusił by na niego spojrzała – Nie bój się – dodał, gdy poczuł, że lekko zadrżała – Jeżeli tak wolisz to niech tak będzie – powiedział patrząc jej w oczy i delikatnie się uśmiechając.
- Przepraszam, nie chodzi o to, że… Było wspaniale, ale… Ja… czuję, że… Jesteś cudowny, to ja… - jąkała się, nie wiedząc jak właściwie ma mu to wszystko wytłumaczyć.

Bała się tego, jak on zareaguje. Nie chciała go zranić, jednak nie mogła odkładać tej rozmowy. Popatrzyła na You, a w kącikach jej oczu zalśniły łzy. Chłopak widząc to przytulił ją tylko do siebie głaszcząc lekko po głowie.

- Hej, nie płacz. Rozumiem – powiedział cicho nie wypuszczając jej z objęć – Nie musisz niczego tłumaczyć, naprawdę – dodał czując, że dziewczyna na dobre zaczęła się rozklejać – Tylko błagam, nie płacz.

Daga słysząc to jedynie mocniej się w niego wtuliła bojąc się spojrzeć mu w twarz. Kiedy więc po kilku minutach You odsunął ją od siebie, wbiła wzrok w podłogę, nie wiedząc co ze sobą zrobić.

- Daga… mogę Cię o coś poprosić?
- Ooo coo? – zapytała coraz bardziej zdziwiona zachowaniem chłopaka.
Była pewna, że ten już na początku odwróci się na pięcie i wyjdzie z mieszkania stwierdzając „Nie to nie, Twoja strata”. On jednak nadal stał w tym samym miejscu i na dodatek miał prośbę?!
- Nie musisz tłumaczyć swoich powodów. Chciałbym jednak, żebyśmy nie zrywali przez to całkiem naszej znajomości. Nie moglibyśmy zostać przyjaciółmi? – zapytał patrząc niepewnie na dziewczynę.
- Przyjaciółmi? – oczy Dagi osiągnęły w tym momencie rozmiar spodków od filiżanek. Jeszcze godzinę temu miała nadzieję, że już nigdy więcej się z nim nie zobaczy, tymczasem on jakby postawił sobie za zadanie ciągłe negowanie jej decyzji. Jak właściwie ma się z nim przyjaźnić jeżeli każdy jego dotyk działa na nią tak paraliżująco? A może dzięki temu w końcu się na to uodporni? Cholera… - No… możemy spróbować – odparła wbrew swojej woli, zupełnie jakby to ktoś inny, mieszkający w jej wnętrzu zdecydował i przemówił jej głosem. Co jednak mogła zrobić? Słowo się rzekło, chyba nie może już tego cofnąć.
- Dziękuję – powiedział You z szerokim uśmiechem i całując dziewczynę w policzek dokładnie w momencie, w którym drzwi mieszkania otworzyły się i stanęła w nich Tina.

C.D.N.

Czy prośba o komentarze będzie tutaj nie na miejscu?? :hamster_evil:

Yuri

Tina

Megan

Tina

Megan

Tina

Megan

Tina

Megan