Różne oblicza przyjaźni

Tina

Ponieważ boję się, że moja wena może znowu zniknąć równie szybko jak się pojawiła, postanowiłam zamieścić pierwszą część mojego opowiadanka. Mam nadzieję, że dzięki temu poczuję większą presję, żeby pisać kolejne części.
Ponieważ opcio jest dopiero w trakcie powstawania, nie jestem w stanie stwierdzić ile będzie miało partów. Na wszelki wypadek umieściłam go w tasiemcach - bo kto wie co się jeszcze może w nim wydarzyć :hamster_evillaugh:

No więc:

Różne oblicza przyjaźni
Gatunek: Ojej, ciężko stwierdzić. Trochę dramatu, trochę romansu ale przede wszystkim to chyba obyczajowy
Miejsce: Japonia, Tokio
Postacie: Daga, Tina, YFC

PART 1

Odkąd pamięta była niewidoma. Jedynie od czasu do czasu pojawiały się jakieś nikłe przebłyski z wczesnych lat dzieciństwa. Ile to już mogło być lat? 24-25? Mama mówiła, że miała wtedy 3 lata. Czyli 25. Beztroska zabawa w ogrodzi zakończyła się tragedią. Przede wszystkim jej osobistą tragedią. Nie pamiętała lub nie chciała pamiętać co się wtedy wydarzyło. Wiedziała jedynie to co usłyszała od innych. Twierdzili, że nagle z drzewa tuż nad nią odłamała się duża gałąź i uderzyła w głowę. Czy to prawda, nie wiedziała. I pewnie już nigdy się nie dowie. W sumie po co?

Jedno było pewne. Od tamtej pory nie widziała. Lekarze ciągle obiecywali, że będzie dobrze, ale pomimo wielu bardzo długich pobytów w szpitalach do tej pory nic się nie zmieniło. Gdy tylko przychodziło co do czego każdy anestezjolog rozkładał ręce i twierdził, że nie podejmie się znieczulenia. Nie przy tak słabym sercu.

Tak, ślepota nie byłą jej jedynym zmartwieniem. Od dziecka chorowała na serce. Wiedziała, że odziedziczyła to po ojcu, który zmarł tuż przed jej urodzeniem. Na jej chorobę nie było lekarstwa. Chociaż nie, właściwie to było. Przeszczep. Tylko pytanie czy do niego doczeka. Z roku na rok było gorzej. Wiele razy jeździła przez to do sanatorium. I właśnie na jednym z takich wyjazdów poznała Jego. Swoją pierwszą i w sumie jedyną miłość. Miała wtedy zaledwie 15 lat i mimo, że tak naprawdę nigdy nie poznali nawet swoich imion, do tej pory pamiętała. Był 3 lata starszy. Tylko jemu nie przeszkadzało to, że była niewidoma i to, że nie była Japonką. Przyjechała tutaj zaledwie pół roku wcześniej więc jej zasób słownictwa był bardzo ograniczony, jednak pomimo tego zdołali jako tako się ze sobą dogadać. Obiecali sobie, że spotkają się jeszcze kiedyś.

Wyznaczona data mijała jutro. I chociaż przypuszczała, że on dawno zapomniał o ich obietnicy to i tak chciała tam pójść. Ale nie mogła. Po raz kolejny leżała w sterylnej, białej, szpitalnej sali. I właśnie na jutro miała wyznaczony zabieg, na który czekała tyle lat. Nareszcie miała odzyskać wzrok. Medycyna posunęła się na tyle do przodu, że nawet do tak rozległej operacji jak w jej przypadku nie musieli stosować ogólnego znieczulenia. A co za tym idzie, zła kondycja serca nie mogła być już przeszkodą. Normalnie jej radość nie miałaby granic. W tym przypadku jednak była załamana. Oznaczało to bowiem, że to ona nie będzie w stanie dotrzymać obietnicy. A już zastanawiała się, jak bardzo byłby zaskoczony jej obecnie płynnym japońskim. O ile oczywiście by się pojawił. „Właściwie to może i lepiej, że się nie spotkamy. W końcu i tak niedługo umrę…”

Jej dalsze rozmyślania zostały jednak nagle przerwane. Do sali szpitalnej z ogromnym bukietem w dłoni wkroczyła jasnowłosa dziewczyna.
- Wszystkiego najlepszego kochana –krzyknęła od progu - I tylko mi nie mów, że zapomniałaś o własnych urodzinach – dodała widząc zdziwioną minę przyjaciółki.
- Tina, ale… nie trzeba było – wyjąkała niesamowicie zaskoczona.

No tak, odkąd 5 lat temu zginęła mama, tylko Tina jeszcze pamiętała o jej urodzinach. Jedyna przyjaciółka jaką miała. Właściwie to była dla niej jak siostra, w końcu od 11 lat mieszkały razem. Ciągle pamiętała jak znalazła ją zmarzniętą i głodną, nie mającą gdzie pójść. Przyprowadziła ją ze sobą do domu. Mama początkowo nieufna szybko się do Tiny przekonała. Minęło tyle lat, a jej wydawało się jakby to było wczoraj. Ale teraz nie było już mamy, zostały tylko we dwie…

- Daguś, przestań. Nie smuć się. Jutro jeden z najważniejszych dni w Twoim życiu – powiedziała Tina siadając i wręczając przyjaciółce kwiaty.
- Tak, wiem. I pewnie normalnie bardzo bym się z tego cieszyła. Ale wiesz przecież, że jutro…

Tak, Tina jako jedyna wiedziała o spotkaniu. Tylko jej opowiedziała o tamtych dniach spędzonych w szpitalu. Wiele razy o tym rozmawiały i pomimo, iż Tina nie wierzyła, że chłopak pojawi się w wyznaczonym miejscu, starała się wspierać przyjaciółkę.

- Daga, wiem doskonale, że to spotkanie jest dla Ciebie ważne. Ale na tą operację czekałaś 25 lat. Nie masz zamiaru chyba z niej zrezygnować?
- Nie, nie martw się. Ale… - w tym momencie Dadze wpadł do głowy pewien pomysł. Aż sama zdziwiła się, że dopiero teraz o tym pomyślała – Tinek, wiem co mogłybyśmy zrobić – powiedziała szeroko się uśmiechając – Że też wcześniej na to nie wpadłam.
- Aż boję się pytać. Mów.
- Ale obiecaj mi najpierw, że się zgodzisz.
- Na co?
- Obiecaj – powiedziała robiąc do Tiny maślane oczka – Pamiętaj, że choremu się nie odmawia – dodała z uśmiechem.
- O rany, domyślam się, że będę tego żałować , ale niech Ci będzie. O co chodzi?
- Pójdziesz za mnie na to spotkanie. Jeśli nikt się nie pojawi to trudno. Ale jeśli przyjdzie to powiesz mu co się stało. Zrobisz to dla mnie, prawda?
- Co?! Nie, Daga. Mowy nie ma.
- Tinuś, błagam Cię. Jesteś moją ostatnią nadzieją. Jedyną .
- Jezu, czemu mnie tak karzesz. Dobra, już dobra. Pojdę. Ale pamiętaj, że wisisz mi ogrooomną przysługę.
-Co tylko zechcesz Tinek – krzyknęła uradowana Daga mocno przytulając przyjaciółkę.
- Trzymam za słowo. A teraz spać. Jutro musisz być wypoczęta. Pa.

Przez następne kilka dni nikogo do niej nie wpuszczali. Lekarze i ich procedury, jakież to było irytujące. I nie chodziło tylko o to, że chciała się dowiedzieć jak poszło spotkanie. Przede wszystkim nie miała co robić. Nie pozwalali jej wstawać z łóżka a ona nie przywykła do nic nie robienia. Nudziła się straszliwie, a na dodatek lekarze nie byli w stanie stwierdzić czy zabieg się udał. Mówili, że trzeba poczekać. Bardzo się tym martwiła i tym bardziej żałowała, że nie ma obok Tiny. Tylko ona w takich sytuacjach potrafiła ją pocieszyć i skierować myśli na inne tory. Dlatego też kiedy tydzień po zabiegu wreszcie mogła zobaczyć się z przyjaciółką jej szczęściu nie było końca. Tego dnia też miało się wszystko rozstrzygnąć. Czy będzie widzieć czy może już na zawsze pozostanie niewidoma.

C.D.N.

P.s. Proszę się tylko nie czepiać, że za krótko. I tak dałam trochę więcej niż początkowo planowałam ;) Jutro postaram się wrzucić kolejną część. Czekam na komentarze. Mam nadzieję, że się spodoba ;)

Megan

O ja. Nie wiem co powiedzieć. Początek troszeczkę mnie zaskoczył :confused:

Ale podobało mi się, to jest takie inne i jestem bardzo ciekawa co będzie dalej. Niestety... cytatów nie będzie, bo siły już nie mam, ale jak wstawisz drugą część to się poprawię :hamster_bigeyes:

To czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy :hamster_bigeyes:

Yuri

Tina

Yuri

Megan

Tina

Megan

Tina

Jako, że obiecałam i bardzo się starałam obietnicy dotrzymać, stworzyłam cośik. :hamster_evillaugh:

Nie wiem na ile przypadnie Wam to do gustu, ale powtórzę: bardzo się starałam :hamster_evil:

Tak więc jak zawsze, komentarze mile widziane. Nawet jeśli coś komuś się NIE podobało :hamster_XD:

PART 3

Następnego dnia wydarzyło się jednak coś dziwnego. Z Satoru umówione były dopiero na godzinę 20, jakież więc było zdziwienie Dagi, kiedy Tina przyszła o 15, już od progu każąc jej szykować się do wyjścia. Nie wiedząc co właściwie jest grane dziewczyna biegała z pokoju do pokoju, ciągle poganiana przez przyjaciółkę. Kiedy pół godziny później opuszczały jej mieszkanie nadal nie zdołała dowiedzieć się, gdzie właściwie się wybierają. Pod blokiem wsiadły w taksówkę i udały się w tylko Tinie znanym kierunku. Daga choćby chciała nie dała by rady zaprotestować. Wszystko działo się zbyt szybko. Zanim zdążyła wyjść z szoku i zapytać o cokolwiek już wychodziły z samochodu. Tuż za drzwiami przeżyła kolejny szok. Otóż znajdowały się przed jakimś dużym budynkiem, na który z każdej możliwej strony napierały tłumy ludzi.

- C… co to ma być? – zapytała nieco zdezorientowana.

Wszystko było dla niej nowe. Jeszcze nie zdążyła przywyknąć do tego, że już nie jest niewidoma, a Tina już raczy ją takimi atrakcjami.

- Nie chciałam Ci mówić w mieszkaniu bo bałam się, że nie będziesz chciała tutaj przyjechać – odparła Tina z wyjątkowo szerokim uśmiechem - Zdobyłam dwa bilety na koncert i stwierdziłam, że nie możemy przepuścić takiej okazji.
- Jaki znowu koncert?! Przecież mamy się spotkać z Satoru, zapomniałaś?
- Spokojnie, koncert kończy się o 19 –Tina jakby zupełnie nie usłyszała jej pierwszego pytania - Akurat zdążymy dojechać. To niedaleko stąd – jej uśmiech, o ile to w ogóle możliwe, jeszcze się powiększył.

W mgnieniu oka wyciągnęła z torebki bilety i podała je ciągle zszokowanej Dadze. Sama w tym czasie skierowała się w stronę tylnego wejścia do budynku.

Kiedy Daga zerknęła na kawałek papieru trzymany w ręce o mało nie umarła. Pomimo tego, iż nadal miała pewne problemy z czytaniem, w tym przypadku nie mogła się pomylić. Na bilecie widniał ogromny napis YFC, co nie mogło oznaczać nic innego jak to, że dziewczyny właśnie wybierały się na koncert ich ulubionego zespołu. „Ona powinna uważać, bo kiedyś przez te jej niespodzianki zejdę na zawał. A do tego dużo mi nie potrzeba” pomyślała z uśmiechem podążając z przyjaciółką.

Dziwnym trafem okazało się, że ochroniarz pilnujący tylnych drzwi jest dobrym znajomym Tiny, przez co obie mogły wcześniej wejść do budynku i znaleźć się tuż pod samą sceną. Koncert miał się zacząć dopiero za godzinę, co nie było dobrą wiadomością. Zwłaszcza dla Dagi, która zdążyła już wyjść z szoku i zaczynała się najnormalniej w świecie bać. Jak to będzie? Co się wydarzy? Te i podobne pytania ciągle kołatały się w jej głowie.

Oprócz strachu odczuwała jednak ogromną radość. Od tylu już lat słuchały z Tiną najpierw samego Gackta, a później YFC. I mimo początkowej niepewności co do zespołu szybko polubiły wszystkich nowych członków.

- Nie mogłaś mi wczoraj powiedzieć? Mogłabym przynajmniej zobaczyć jak wyglądają.
- Przecież jeszcze chwila i ich zobaczysz – krzyknęła Tina, gdyż otwarto drzwi i zaczęło się robić tłoczno i gwarno – Nawet poznasz – dodała cicho uśmiechając się pod nosem.
- Co mówiłaś? Bo nie usłyszałam ostatniego zdania.
- Nieważne. Powiem Ci później.

Przez cały koncert Daga nie mogła wyjść z podziwu. Kilka razy chciało jej się wręcz płakać ze szczęścia, że nareszcie mogła zobaczyć swoich idoli. I to na żywo. Jak łatwo się domyślić, w jej przypadku była to podwójna radość. Jeszcze cztery miesiące temu nie mogła obejrzeć ich zdjęć nie mówiąc nawet o tym. Po zakończeniu powiedziała o tym Tinie, na co jedyną odpowiedzią był kolejny, niebywale szeroki uśmiech. Chwyciła przyjaciółkę za rękę i skierowała się w stronę wyjścia. Przejście przez ten wielki tłum rozentuzjazmowanych fanek nie należało do najłatwiejszych, jakoś jednak im się to udało. Po wyjściu odetchnęły świeżym wieczornym powietrzem i wolnym krokiem poszły w stronę restauracji, w której miały się spotkać z Satoru.

Gdy dotarły na miejsce okazało się, że są dobre pół godziny za wcześnie. Usiadły więc przy stoliku i zamówiły napoje. Jako, że Dadze nie wolno było pić alkoholu, zadowoliła się sokiem. Tina natomiast od razu wzięła drinka. Miały trochę czasu, podczas którego mogły nareszcie spokojnie porozmawiać o koncercie.

- Tinek, to było niesamowite. Jak Ty właściwie zdobyłaś te bilety? Przecież mówili, że już od dawna są nie do dostania. W końcu to był ostatni koncert tej trasy.
- Nie pytaj. Dowiesz się później. Najważniejsze, że Ci się podobało.
- Żartujesz? Jak mogło mi się nie podobać? Czemu nic wczoraj nie powiedziałaś?
- Uwierzysz jak Ci powiem, że jeszcze wczoraj nie planowałam tam iść?
- Co?! Ale… Jak to? Mieć bilety i nie iść? Czy ty się aby na pewno dobrze czujesz? – zapytała Daga poważnie zaniepokojona.
- Przestań – odparła tamta z uśmiechem – Nie bój się, wszystko ze mną w porządku. A tak na serio to dopiero dziś rano dostałam te bilety.
- Powtórzę się, ale jakim cudem? – dziewczyna była coraz bardziej zszokowana.
- Zaraz się dowiesz – uśmiechnęła się Tina kierując wzrok w stronę wejścia do restauracji – Tylko pamiętaj, spokojnie. Oki?
-Jasne – odparła Daga lekko zdziwiona.

Dziewczyna przez cały czas siedziała tyłem, więc nie byłą w stanie zobaczyć co wywołało szeroki uśmiech na ustach przyjaciółki. Gdy odwróciła się i podążając za wzrokiem Tiny zobaczyła kto właśnie wszedł do lokalu. Gdyby nie to, że mimo wszystko była przygotowana na szok, zapewne w tej chwili leżałaby na podłodze martwa. I tak miała wrażenie, że niedużo brakuje, żeby jej serce stanęło. Lub odwrotnie, wyskoczyło z piersi. Po Tinie mogła spodziewać się naprawdę wszystkiego, ale zdecydowanie nie tego co właśnie miało miejsce. Z szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w osoby, które w tej chwili podchodziły już do ich stolika. Niewiele myśląc chwyciła przyjaciółkę za rękę pociągając do siebie.

- Co to właściwie ma znaczyć? – zapytała cicho.
- Nic takiego – odparła tamta - Przecież chciałaś poznać Satoru. No więc za sekundę poznasz. A to, że przyprowadził ze sobą tą zgraję wariatów to już nie moja wina. Widocznie musiało im się bardzo nudzić – dodała z szerokim uśmiechem podchodząc i całując nikogo innego jak Gackta! – Kochanie, to jest właśnie Daga, moja przyjaciółka.
- Miło mi wreszcie Cie poznać – powiedział chłopak podchodząc i całując ją w rękę – A jeśli chodzi o nich – dodał wskazując na pozostałych – wybacz, przykleili się po drodze i za nic nie chcieli się odkleić.

Jeśli chwile wcześniej Daga myślała, że jej serce więcej nie wytrzyma to bardzo się myliła. W tej chili, kiedy patrzyła w oczy Gackta stwierdziła, że według wszelkich lekarskich przepisów powinna już być martwa. Żaden, nawet zdrowy człowiek nie dał by rady tego wytrzymać. Tak przynajmniej jej się wydawało. Jednak zamiast efektownie zemdleć prosto w ramiona uwielbianego muzyka, odpowiedziała bardzo stremowana.

- Nie ma sprawy. Mi również bardzo miło poznać – po chwili uśmiechając się do reszty dodała – Was wszystkich.

C.D.N.

Megan

Tina

Megan

Tina

Yuri

Tina